«Προφανώς ήμουν από εκείνες τις γυναίκες που ναι μεν άκουγα για τις αποβολές αλλά πίστευα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα.
Η κόρη μου ήταν ήδη 2 ετών και έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου το ίδιο εύκολα όπως και στο πρώτο, μόλις στον πρώτο μήνα προσπάθειας. Ευτυχώς οι ναυτίες ήταν λιγότερες συγκριτικά με την πρώτη κύηση και ήμουν έτοιμη να κρατήσω σε εννέα μήνες το νέο μέλος της οικογένειάς μας στην αγκαλιά μου. Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει σε πολλές γυναίκες, τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περιμέναμε.
Στο πρώτο ραντεβού μου υπερηχογράφημα, όταν ήμουν οκτώ εβδομάδων έγκυος, ο γιατρός εξέφρασε την ανησυχία του για κάποιο επιπλέον υγρό στους πνεύμονες του μωρού. Δεν μπόρεσε να αντισταθώ στην γοητεία της Google, και διάβασα ότι η πλευριτική ή υπεζωκοτική συλλογή, όπως είχε αποκαλέσει ο γιατρός την κατάσταση του μωρού μου, συχνά οδηγεί σε «κακή έκβαση της εγκυμοσύνης.» Αλλά ο σύζυγός μου είπε πώς διάβασε και άλλες παρόμοιες διαγνώσεις όπου το υγρό είχε διαλυθεί και γεννήθηκαν υγιή και ευτυχισμένα μωρά. Επέλεξα να πιστέψω αυτή την εκδοχή.
Δύο εβδομάδες μετά και ενώ είχα προγραμματισμένο ραντεβού με τον γιατρό μου για ένα ακόμη υπερηχογράφημα, παρατήρησα ότι είχα καφετί κηλίδες. Ακόμη και τότε δεν υποψιάστηκα. Θυμάμαι πώς χάρηκα που συνέβη την ημέρα που έτσι κι αλλιώς είχα ραντεβού με τον γιατρό οπότε δεν θα χρειαζόταν να προγραμματίσω κι άλλο ραντεβού. Μόλις δύο ώρες αργότερα, ο σύζυγός μου και εγώ ακούσαμε αυτό που κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει «Δεν υπάρχει κτύπος καρδιάς.» Το μωρό είχε πεθάνει την ίδια μέρα που έκανα το πρώτο μου υπερηχογράφημα. Πριν προλάβει ο σύζυγος μου να επεξεργαστεί την πληροφορία που μας έδωσε ο γιατρός είχα ήδη ξεσπάσει σε κλάματα.
Οι κηλίδες που είχα δει εκείνο το πρωί ήταν τα σημάδια της αποβολής μου. Την επόμενη μέρα χρειάστηκε να υποβληθώ σε θεραπευτική απόξεση για την απομάκρυνση των υπολειμμάτων της κύησης, που ήταν σχετικά μια εύκολη διαδικασία συγκριτικά με το ψυχολογικό κομμάτι.
Ποτέ ξανά δεν είχα αισθανθεί παρόμοια θλίψη, αν και μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχα χάσει την γιαγιά μου. Αλλά ήταν 91 χρονών και είχα αμέτρητες αναμνήσεις οπότε την «έχω για πάντα κοντά μου». Ποτέ δεν θα μάθω αν αυτό το μωρό ήταν αγόρι ή κορίτσι. Παρόλο που έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε και ξαναέκανα μωρό, όταν το θυμάμαι δάκρυα έρχονται στα μάτια μου.
Μόνο ένα πράγμα με βοήθησε για να ξεπεράσω την αποβολή μου: να μιλάω για αυτό που μου συνέβη. Όπως μου είπε και μια φίλη μου πρόσφατα, μετά τη δική της αποβολής «Νιώθω περίεργα που μιλάω γι ‘αυτό όλη την ώρα. Δεν νομίζω ότι το συνηθίζουν οι υπόλοιπες γυναίκες αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.» Ένιωθα ακριβώς το ίδιο. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η απώλειά μου και είχα την ανάγκη να το μοιραστώ και με τους τριγύρω μου.
Αμέσως απευθύνθηκα σε ένα ζευγάρι φίλων που ήξερα ότι είχαν αποβάλει και τους ζήτησα να με βοηθήσουν να βρω το φως στην άκρη του τούνελ. Λίγες μέρες αργότερα πήρα και μια άλλη φίλη μου τηλέφωνο και της είπα πώς νιώθω πολύ λυπημένη και άδεια. Ο τόνος της φωνής της ήταν παράξενα πονηρός: «Μήπως είχες κι εσύ μια αποβολή πρόσφατα;» Το είχε ζήσει κι εκείνη…. Και αυτή η ιστορία επαναλήφθηκε ξανά και ξανά από τις γυναίκες της ζωής μου. Γρήγορα κατάλαβα λοιπόν δεν ήμουν μόνη στην θλίψη μου και το γεγονός αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη παρηγοριά από οτιδήποτε άλλο.
Η αποβολή είναι μια εμπειρία οδυνηρή αλλά όταν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας ελαφρύνουμε την καρδιά μας και δίνουμε κουράγιο και σε γυναίκες που έχουν βιώσει παρόμοια κατάσταση. Ακόμα κι αν το μωρό είναι αγέννητο αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να θρηνείτε μόνες και σιωπηλά.
Κατερίνα»
