Ήμουν έγκυος μόλις πέντε εβδομάδων όταν ξεκίνησαν οι ναυτίες και οι εμετοί.
Το πήρα ως σημάδι επιτυχίας αφού πριν λίγους μήνες ήμουν επίσης έγκυος και δυστυχώς απέβαλα. Σκέφτηκα ότι οι ναυτίες είναι από τα πρώτα συμπτώματα της εγκυμοσύνης οπότε δεν υπάρχει λόγος να αγχώνομαι.
Λάθος μου!
Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο του Maryland School of Medicine, το 90% των γυναικών βιώνουν τις πρωινές ναυτίες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Αυτό βέβαια είναι μύθος γιατί μια έγκυος γυναίκα μπορεί να έχει ναυτίες και να κάνει εμετούς όχι μόνο το πρωί αλλά και κατά τη διάρκεια της νύχτας και το απόγευμα και γενικά αυτό μπορεί να κρατήσει και σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και όχι μόνο το πρώτο τρίμηνο. Βέβαια ναι μεν ταλαιπωρείται η έγκυος αλλά δεν είναι απειλητικό για τη ζωή της ίδιας ή του μωρού.
Αλλά πραγματικά αισθανόμουν απίστευτα χάλια μόλις πεντέμισι εβδομάδων έγκυος και κάθε μυρωδιά με έκανε να θέλω να κάνω εμετό, ακόμα κι όταν έπινα απλά νερό. Όταν μάλιστα άρχισαν να γκρινιάζω στους τριγύρω μου με κοίταζαν με λοξό μάτι!
«Ω, Λάουρα, όλες οι γυναίκες έχουν πρωινές ναυτίες! Μην γίνεσαι δραματική!», μου έλεγαν.
Ακόμα και στον πρώην σύζυγό μου όταν παραπονιόμουν και του έλεγα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, η αντιμετώπισή του ήταν ίδια με όλους τους άλλους!
Ο μοναδικός που με πήρε στα σοβαρά ήταν ο γιατρός μου και καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας, ο Δρ Lawrence VanHorn. Ανέβασε την δόση μου του Zofran, ένα φάρμακο κατά της ναυτίας στην εγκυμοσύνη και στην υψηλότερη δόση, δεν έκανε τίποτα. Αντί μάλιστα να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, υποτροπίασαν, αφυδατώθηκα και άρχισα να τα βλέπω όλα διπλά. Τελικά η διπλή όραση ήταν ενδεικτικό της εγκεφαλοπάθειας του Wernicke – κάτι που δεν μου είχαν αποκαλύψει ακόμα. Έτσι, μετά από έναν μεγάλο εμετό, όταν επισκέφτηκα τον γιατρό για πέμπτη φορά στις επτά εβδομάδες κύησης, ο γιατρός είπε αρκετά και μου το αποκάλυψε.
Γύρισα και κοίταξα τον σύζυγό μου. Είχε σκυμμένο το κεφάλι και δεν είπε τίποτα. Για τις επόμενες τρεις βδομάδες δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.
Είχα υπερέμεση κύηση, μια σοβαρή μορφή ναυτίας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μπορεί μάλιστα αυτές οι ναυτίες να είναι τόσο σοβαρές ώστε μια έγκυος να αφυδατωθεί, να χάσει βάρος, ακόμα και να χρειαστεί να εισαχθεί σε νοσοκομείο και να ακολουθήσει θεραπεία με ενδοφλέβια υγρά υπό ειδική φροντίδα.
Είχα κάθε ένα από αυτά τα σημάδια και εξαιτίας των φαρμάκων έχασα περίπου το 12% του σωματικού μου βάρους σε λιγότερο από ένα μήνα. Το σώμα μου ήταν σαν ένα γλειφιτζούρι . Από την 7η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου μέχρι και τη 16η ήμουν στο νοσοκομείο συνεχώς!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ηλεκτροκαρδιογράφημα που έκανα στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Είχα ταχυκαρδίες σε συνδυασμό με σοβαρές διατροφικές ανισορροπίες και αφυδάτωση. Στη συνέχεια, άρχισα να έχω δυνατούς πόνους στο στήθος και οι γιατροί είχαν υποψίες για θρόμβο αίματος. Ευτυχώς δεν ήταν αυτό αλλά μια φλεγμονή του οισοφάγου εξαιτίας των πολλών εμετών!
Το μόνο που ευχόμουν πάντα ήταν να έχω μια καλή και εύκολη εγκυμοσύνη. Αντ ‘αυτού, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Όσο νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο, άκουγα πολλές γυναίκες να ουρλιάζουν κατά τη διάρκεια του τοκετού και ζήλευα! Ήθελα εγώ να ήμουν στη θέση τους. Έκλαιγα κάθε μέρα και μερικές φορές ευχόμουν να μην είχα μείνει έγκυος, παρά τη σοβαρή κατάθλιψη που πέρασα όταν έχασα το πρώτο μου μωρό. Το μόνο που με βοηθούσα για να χαλαρώσω ήταν η μουσική και μερικές φορές μόλις μια μπουκιά από καρπούζι, κάθε μία ώρα περίπου. Έγινα φίλη με το νοσηλευτικό προσωπικό του ορόφου όπου νοσηλευόμουν και παρά τη φρικτή εξωτερική μου εμφάνιση χαιρόμουν και απολάμβανα τη συντροφιά των φίλων και της οικογένειάς μου, όταν με επισκέπτονταν.
Το χειρότερο απ’ όλα ήταν το άγχος που είχα για το μωρό μου παρά το γεγονός ότι οι γιατροί μου είχαν ξεκαθαρίσει πως εγώ ήμουν εκείνη που υπέφερα και πώς το μωρό μου ήταν προστατευμένο. Κάθε μέρα οι νοσοκόμες έρχονταν και άκουγαν την καρδούλα του κοριτσιού μου. Ο χτύπος της καρδιάς της μου έδινε κουράγιο και μου θύμιζε πώς υπάρχει σημαντικός λόγος για την οδύνη μου. Ότι στο τέλος θα έχω ένα όμορφο μωράκι στην αγκαλιά μου!
Ο σύζυγός μου ερχόταν κάθε βράδυ να με επισκεφτεί και με βοηθούσε να κάνω μπάνιο. Μαζί περάσαμε και μια σοβαρή κατάθλιψη μέχρι τα γενέθλια μου. Έκλεινα τα 34 και το «γιόρτασα» στο νοσοκομείο. Γύρισα και του είπα: «Ξέρω ότι γενικά είναι πολύ δύσκολα και για τους 2 μας αλλά έχουμε ένα μωρό. Μαζί το κάναμε. Ας προσπαθήσουμε να διαγράψουμε το τελευταίο τρίμηνο και να επιλέξουμε μαζί ένα όνομα για το μωρό μας.»
Έκλαψα. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα υγιές μωρό.
Στις 16 εβδομάδες, όταν έφυγα από το νοσοκομείο, η κατάστασή μου υποτροπίασε. Τελικά, στις 20 εβδομάδες σταθεροποιήθηκε αλλά δεν είχα πάρει αρκετό βάρος. Τις καλές μέρες έτρωγα λίγο τυρί, μήλο και μακαρόνια. Ουσιαστικά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου έτρωγα λιγότερο από κάθε άλλη φορά! Κάθε μήνα πήγαινα στο νοσοκομείο για εξετάσεις και ύστερα πύκνωσαν και οι επισκέψεις στον οδοντίατρο. Στο τέλος της εγκυμοσύνης μου, είχα χάσει σχεδόν όλα τα δόντια μου!
Το κοριτσάκι μου γεννήθηκε 2.700! Είναι γερή, δυνατή και με έντονο ταπεραμέντο! Τα καταφέραμε και οι δυο μας!
Θέλω να σας πω ότι μετά από αυτό είχα μείνει και πάλι έγκυος και υπέφερα ξανά από το σύνδρομο της υπερέμεσης κύησης. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα και το μωρό μου δεν τα κατάφερε τελικά.
Πλέον το έχω αποδεχτεί. Εύχομαι όμως να υπήρχε μια θεραπεία για την υπερέμεση ή έστω κάποιος να μπορούσε να μου εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό…
Εάν αισθάνεστε παρόμοια συμπτώματα, μη νομίζετε ότι είστε υπερβολική και μη διστάσετε να επισκεφτείτε κατευθείαν τον γιατρό σας. Μπορεί μεν η υπερέμεση κύηση να μην είναι απειλητική για τη ζωή αλλά είναι σημαντικό να έχετε υποστήριξη και να μην το περάσετε όλο αυτό μόνη σας.»
