Μια γυναίκα και ευτυχισμένη μαμά, η Molly Triffin, μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους θα το έκανε ξανά και ξανά!
«Αν και πιστεύω ότι κάθε γυναίκα κάνει ότι είναι καλύτερο για εκείνη και το μωρό της, για μένα ήταν πολύ σημαντικό να μην πάρω κανένα απολύτως φάρμακο κατά τη διάρκεια του τοκετού και να ζήσω όλες τις στιγμές της γέννας, τις καλές αλλά και τις κακές.
Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης προετοίμαζα τον εαυτό μου για τον τοκετό. Έκανα καθημερινά μαθήματα γιόγκα, περπατούσα αρκετά και γυμναζόμουν όσο μου το επέτρεπε η κατάστασή μου. Μαζί με τον σύζυγό μου Σαμ παρακολουθούσαμε επίσης μαθήματα ανώδυνου τοκετού όπου μάθαμε τεχνικές μασάζ και στρατηγικές που αντιμετωπίζουν τον πόνο όπως ο διαλογισμός και η εκφορά.
Μετά από όλα αυτά, ένιωσα έτοιμη και εντελώς ατρόμητη να ζήσω την πρόκληση. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα εντελώς υποτιμήσει το …τσουνάμι του πόνου!
Έξι μέρες πριν την ημερομηνία τοκετού που μου είχε δώσει ο γιατρός μου, ξύπνησα στις 3 τα ξημερώματα επειδή ένιωθα ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι μου. Οι συσπάσεις συνεχίστηκαν και κατά της διάρκεια ημέρας αυτό όμως δεν με εμπόδισε να ακολουθήσω κανονικά το πρόγραμμά μου που περιλάμβανε πεζοπορία, επίσκεψη σε μια έκθεση με αντίκες αυτοκινήτων και κατά το βραδάκι μια βόλτα σε ένα τοπικό μαγαζάκι της πόλης μας για ένα μιλκσέικ.
Πήγα για ύπνο σχετικά νωρίς, μόλις όμως ξάπλωσα οι συσπάσεις επιταχύνθηκαν και ο πόνος μεγάλωσε. Άρχισα να αισθάνομαι μια έντονη αίσθηση δυσφορίας και αποφασίσαμε με τον άντρα μου να πάμε στο μαιευτήριο! Μετά από περίπου μισή ώρα και αφού μας είχε σταματήσει στο δρόμο η αστυνομία για υπερβολική ταχύτητα – ο Σαμ αναφώνησε θριαμβευτικά «Η γυναίκα μου γεννάει» – φτάσαμε!
Από την ώρα που μπήκα στην αίθουσα τοκετού, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το σώμα κυριεύτηκε από έντονο πόνο, πότε καυτό και πότε μαλακό.
Οι επόμενες 10 ώρες που ακολούθησαν ήταν σαν ένα εξωπραγματικό όνειρο: ο πόνος να συνεχίζεται, ο άντρας μου να είναι δίπλα μου να μου κάνει μασάζ αλλά εγώ να μη γεννάω!
Κάποια στιγμή αφού πρώτα ο γιατρός είδε την διαστολή μου, μου ανακοίνωσε ότι γεννάω! Σε ημιλιπόθυμη κατάσταση με τις κραυγές να αντηχούν μέσα από το κρανίο μου και με τις οδηγίες του γιατρού και τα ενθαρρυντικά λόγια του Σαμ είδα ξαφνικά να ξεπροβάλλουν τα μαλλάκια του μωρού μου. Απίστευτη κούραση ανακατεμένη με ανδρεναλίνη. Ξαφνικά το κορμάκι του μωρού ξεγλίστρησε μέσα από το σώμα μου! Άκουσα τον Σαμ να λέει «Είναι αγόρι!» Του έδωσα ένα φιλάκι, τον έβαλαν δίπλα μου για να τον ζυγίσουν και να το καθαρίσουν ενώ εγώ ακόμα δεν πίστευα ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου!
Άκουσα την μαία να μου λέει ότι δεν τελειώσαμε αφού ακόμα δεν είχε αποβληθεί ο πλακούντας, αν κι εγώ ένιωθα ότι δεν μου είχε απομείνει καθόλου ενέργεια.
Είχα χάσει τόσο πολύ αίμα που με δυσκολία μπορούσα να κάτσω τις επόμενες ημέρες. Ήμουν για βδομάδες στο κρεβάτι χλωμή σαν φάντασμα και ένιωθα το σώμα μου κατακερματισμένο. Με είχε όμως κυριολεκτικά συνεπάρει ο γιος μου, ο μικρός Theo. Βαθιά μέσα μου βέβαια ένιωθα μια απογοήτευση για όλη την προετοιμασία που είχα κάνει. Είχα δουλέψει τόσο σκληρά το μυαλό και το σώμα ώστε να είναι έτοιμο, αλλά παρά τις προσπάθειές μου, ο τοκετός μου ήταν τραυματική μια τραυματική εμπειρία.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν η εμπειρία μου θα ήταν ίδια, αν είχα κάνει τελικά επισκληρίδιο. Διάβασα αρκετά βιβλία σύμφωνα με τα οποία ο πόνος είναι υποκειμενικός και δεν υπάρχει κανένα ραβδί μέτρησης που να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να συγκρίνουμε τις εμπειρίες διαφορετικών ανθρώπων.
Ευτυχώς πάντως είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη και ίσως για αυτό να ήλπιζα ότι ο τοκετός μου θα είχε την ίδια ομαλή πορεία. Όλες οι γυναίκες όμως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες και για το απροσδόκητο, για το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν πάντα οι εκπλήξεις τις οποίες καλούμαστε να διαπραγματευτούμε. Αυτό μπορεί να απαιτεί φάρμακα είτε καισαρική.
Κι έρχεται λοιπόν η στιγμή για το μεγάλο ερώτημα: σε μια πιθανή δεύτερη εγκυμοσύνη, θα παραλείψω την επικληρίδιο και πάλι; Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά ναι. Στο τέλος ο τοκετός μου ήταν τόσο επίπονος που πιστεύω ότι θα είχε έτσι κι αλλιώς νικήσει και τα πιο δυνατά φάρμακα. Αλλά έτσι κι αλλιώς είχε ελάχιστη πλέον σημασία επειδή βρισκόμουν σε άλλον πλανήτη!»
