«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μισούσα την κοιλιά μου»

Μια νέα μητέρα ομολογεί ότι η εγκυμοσύνη της δεν ήταν όπως την περίμενε…

«Θέλω απλά να την ξεφορτωθώ!» Αυτό ακριβώς είπα σε μια φίλη μου ενοχλημένη από την τεράστια κοιλιά μου και τον τρόπο που έδειχναν τα ρούχα πάνω μου. Το γεγονός ότι μου ήταν αδύνατον να σκύψω και να φορέσω τα παπούτσια μου, δεν το χωρούσε ο νους μου! «Θέλεις να ξεφορτωθείς το μωρό σου;», με ρώτησε σοκαρισμένη εκείνη.

Πρακτικά, ναι. Ήμουν ήδη 36 εβδομάδων έγκυος, και σύμφωνα με διάφορες ιστοσελίδες, η κόρη μου είχε πια το μέγεθος ενός πεπονιού. Δεν υπήρχε τρόπος να την κρύβω!

Και αισθανόμουν ενοχές για την αποδοχή – για το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήθελα να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου για κανέναν λόγο. Τρομοκρατήθηκα στην ιδέα ότι μπορεί να μην ήθελα πραγματικά το παιδί μου, το οποίο όμως σε λίγες εβδομάδες θα ερχόταν στον κόσμο. Δεν θα έπρεπε να ευχαριστιέμαι την εγκυμοσύνη μου; Άλλωστε ζούμε σε έναν κόσμο που τιμά την εγκυμοσύνη. Υπάρχουν αμέτρητες σελίδες στο Pinterest και στο Tumblrs αφιερωμένες στην μητρότητα και το στυλ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όλο και περισσότεροι σχεδιαστές δημιουργούν συλλογές μητρότητας με κομμάτια κομψά και σέξι ρούχα. Το ήξερα. Τα έβλεπα. Όπως παρά τα όσα έβλεπα εγώ δεν αισθανόμουν έτσι.

Ίσως γιατί δεν με φανταζόμουν ποτέ ως μαμά. Όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος, στην ηλικία των 31, είχα τρία τατουάζ, ένα μικρό σκουλαρίκι στο αριστερό ρουθούνι μου και μαλλιά ράστα μετά από δύο μήνες διαμονής στην Κόστα Ρίκα. Ήξερα ότι είμαι ένα ελεύθερο πνεύμα. Μπορεί λοιπόν να το ήθελα αυτό το παιδί αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να περάσω το υπόλοιπο μέρος της ενήλικης ζωής μου φροντίζοντας ένα άλλο πλασματάκι.

Σε ένα γαλλικό βιβλίο που διάβασα, μία από τις βασικές θέσεις της συγγραφέα Pamela Druckerman είναι ότι οι γυναίκες στην Γαλλία δεν αφοσιώνονται εξ’ ολοκλήρου στην μητρότητα. Η Druckerman εξηγεί ότι σε μια βόλτα σε πάρκο της Γαλλίας είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς αν μια γυναίκα είναι μητέρα, εκτός κι αν τη φωνάζει το παιδί της. Σε γενικές γραμμές πάντως τα παιδιά δεν είναι προσκολλημένα με τους γονείς τους εκεί. Αποφάσισα λοιπόν ότι θα μεγαλώσω το παιδί μου με βάση αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο. Ήξερα όμως ότι αυτό δεν ισχύει για όλη την Ευρώπη. Ένας Αμερικανός φίλος μου μου είπε ότι δούλευε για έναν ολόκληρο χρόνο σε μια εταιρία και το αφεντικό του δεν ήξερε ότι έχει τρία παιδιά! Δεν είναι ότι τα έκρυβε αλλά δεν έβρισκε τον λόγο να αναφέρει λεπτομέρειες σχετικά με την οικογένειά του. Όπως λέει: «Αγαπώ τη μητέρα μου, αλλά το αφεντικό μου δεν χρειάζεται να ξέρει ότι μένει στο Κολοράντο και λατρεύει την κηπουρική. Το ίδιο ακριβώς νιώθω και για τα παιδιά μου, τα αγαπώ, αλλά οι λεπτομέρειες σχετικά με τη ζωή τους ενδιαφέρουν μόνο εμένα.

Οι γυναίκες ωστόσο δεν μπορούμε να κρύψουμε την οικογενειακή μας ζωή με την ίδια ευκολία που το κάνουν οι άντρες. Κι αυτό επειδή τουλάχιστον για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – εννέα μήνες – περνάει μπροστά από τα μάτια όλων . Έτσι για αρκετούς μήνες είχα διάφορα υπαρξιακά διλήμματα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν καμάρωνα για το σώμα μου. Πριν τη εγκυμοσύνη, ήμουν πάντα ικανοποιημένη με το κορμί μου χωρίς ωστόσο να γίνομαι προκλητική. Ήξερα βέβαια ότι θα άλλαζε το σώμα μου αλλά δε περίμενα τέτοια αλλαγή. Πλέον δεν το αισθανόμουν καν δικό μου. Ενιωθα ότι είναι το σώμα κάποιας άλλης! Σε ένα ραντεβού μάλιστα στον γυναικολόγο το δεύτερο τρίμηνο, όταν διαπίστωσα πόσα κιλά είχα πάρει, ξέσπασα σε λυγμούς. Ο γιατρός μου χάιδεψε αδέξια την κοιλιά μου και ένα νέο κύμα δακρύων ήρθε! Πώς θα κατάφερνα να χειριστώ ένα μωρό, όταν δεν μπορούσα να χειριστώ μια απλή αύξηση βάρους;

Ελάχιστες είναι σήμερα οι φωτογραφίες μου από εκείνη την περίοδο. Στις περισσότερες στέκομαι αμήχανα και δεν ξέρω καν που να κοιτάξω ή να βάλω τα χέρια μου.

Γέννησα την κόρη μου, Λούσι, Απρίλιο μήνα. Σχεδόν τρεις μήνες μετά φόραγα και πάλι το σορτσάκι μου και φυσικά μπικίνι στην παραλία. Ακόμα κι αν το σώμα μου δεν ήταν όπως πριν, αυτό που άλλαξε για πάντα ήταν η καρδιά και το μυαλό μου.

Όταν ήμουν έγκυος, νόμιζα ότι θα κρατήσω την ύπαρξη της κόρης μου χωριστά από την «πραγματική μου» ζωή. Τώρα, αντιλαμβάνομαι ότι η Λούσι είναι η πραγματική μου ζωή και δεν την αλλάζω για τίποτα στον κόσμο.

Τώρα που το έχω ήδη περάσει πάντως, ελπίζω αν αποκτήσω δεύτερο παιδί, να την απολαύσω περισσότερο την εγκυμοσύνη μου!

Κέλυ»

Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας ιστορία στο editors@baby.gr.