Ήμουν στο γραφείο διαβατηρίων της Νέας Υόρκης στο West Village με το 7μηνών αγοράκι μου, για να πάρω το ολοκαίνουργιο αμερικανικό διαβατήριο μου όταν στην αίθουσα αναμονής άκουσα την κραυγή ενός βρέφους.
Ακουγόταν τόσο εύθραυστο που πραγματικά ήθελα να κάνω κάτι για να το βοηθήσω.
Αφού πήρα το διαβατήριό μου, πήγα στην τουαλέτα. Όπως μπήκα, βρήκα μια μητέρα να κάνει βόλτες με το μωρό πάνω κάτω κι εκείνο να κλαίει ασταμάτητα. Οι άνθρωποι που μπαινόβγαιναν την κοίταζαν περίεργα επειδή το μωρό δεν σταματούσε το κλάμα. Έτρεξα προς το μέρος της και τη ρώτησα τι συμβαίνει. Με κοίταξε και μου είπε ότι δεν μπορεί να καταλάβει και πώς δεν ξέρει τι να κάνει για να το ανακουφίσει. Είπε ότι το μωρό ήταν μόλις 7 ημερών και πώς κάθε φορά που του έδινε γάλα από το στήθος της έπινε λίγο και μετά το άφηνε. Νόμιζε πώς δεν είχε αρκετό γάλα και προφανώς το μωρό δεν χόρταινε. Με ρώτησε αν είχα μπιμπερό αλλά δεν είχα επειδή ο γιος πάντα θήλαζε. Το βλέμμα στα μάτια της μου έδειχνε πώς βρισκόταν σε απόγνωση.
Όσο άκουγα το μωρό να κλαίει θυμήθηκα το χάος εκείνων των πρώτων ημερών με το νεογέννητο στο σπίτι, πόσο απίστευτα τρομακτικά ένιωθα κάθε φορά που έκλαιγε και την εντύπωση πώς τα έκανα όλα λάθος. Η εξάντληση, οι ορμόνες, ο φόβος, η σύγχυση, η απίστευτη αγάπη και η ανάγκη να προστατεύσεις αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι όλα αυτά σε μια μεγάλη φουρτούνα συναισθημάτων που είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί μια νέα μαμά. Αυτή η μητέρα ήταν στη μέση της καταιγίδας, αλλά ήταν επίσης και σε ένα γραφείο διαβατηρίων. Έξω στο κοινό. Μπροστά από άλλα άτομα που την κοίταζαν με επικριτικά μάτια και την έκαναν να αισθάνεται ακόμα πιο άβολα.
Δεν είχα μπιμπερό και της το είπα. Αλλά είχα κάτι άλλο και ήταν το μόνο που μπορούσα να την προσφέρω: το δικό μου γάλα. Δίσταζα για μερικά δευτερόλεπτα, γιατί φοβόμουν μη τη προσβάλω τελικά ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την ώρα. Έτσι λοιπόν τη ρώτησα αν θέλει να θηλάσω εγώ το μωρό της ίσα ίσα για να το ηρεμήσω από την μεγάλη πείνα εκείνης της στιγμής.
Δέχτηκε την προσφορά μου μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα χωρίς κανένα δισταγμό. Της έδωσα να κρατήσει τον γιο μου και πήρα στην αγκαλιά μου το δικό της μωρό. Εκείνο άρχισε κατευθείαν να θηλάζει. Κοίταξα την μητέρα μήπως ανησυχούσε ή ένιωσε προσβεβλημένη που το μωρό της θήλαζε από το στήθος μιας άλλης γυναίκας αλλά είδα την ανακούφιση και την ηρεμία στο πρόσωπό της. Ένιωσα πώς κάναμε το σωστό εκείνη την ώρα.
Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά το μωρό αποκοιμήθηκε. Η μητέρα μου είπε πώς ο σύζυγός της περίμενε έξω και έπρεπε να κατευθυνθεί στο αεροδρόμιο. Όλη η οικογένεια της θα ταξίδευε πίσω στην πατρίδα τους, την Αίγυπτο, την ημέρα εκείνη, αλλά εκείνη και το μωρό θα έπρεπε να μείνουν λίγες μέρες ακόμη για να φτιάξουν κάτι χαρτιά. Ο πατέρας με χαιρέτησε με ένα ζεστό χαμόγελο και με ευχαρίστησε με ειλικρινή ευγνωμοσύνη για την βοήθεια προς την σύζυγό του και την κόρη τους. Ρώτησε το όνομα του γιου μου και μου είπε ότι, σύμφωνα με τη μουσουλμανική πίστη, τα παιδιά μας ήταν τώρα πια αδέλφια του γάλακτος.
Στη συνέχεια καθίσαμε σε ένα παγκάκι και αρχίσαμε να μιλάμε για την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, τον θηλασμό και τη μητρότητα. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας ανταλλάξαμε αριθμούς και συμφωνήσαμε να επικοινωνούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Όταν χωρίσαμε η νέα φίλη μου μου είπε πώς ήταν η μοίρα που μας έφερε κοντά. Είπε ότι τα παιδιά μας θα είναι πάντα συνδεδεμένα και ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που έκανα. Ούτε κι εγώ θα ξεχάσω ποτέ την συνάντησή μας. Ο θηλασμός μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά ακόμα πιο ισχυρή είναι η ικανότητά μας να βοηθήσουμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον – ακόμα κι αν αυτός ο άλλος δεν είναι φίλος ή συγγενής αλλά ένας ξένος.
Σε όλο τον κόσμο, πέρα από τα σύνορα και τις θρησκείες, παρά την εθνικότητα και τη φυλή, όλες οι μητέρες προσπαθούν να επιτύχουν το ίδιο πράγμα: μια ασφαλή, υγιή και ευτυχισμένη ζωή με τα μωρά τους.
