«Αγαπημένο μου μωρό
Αυτή είναι η πρώτη φορά που γιορτάζω στην Γιορτή της Μητέρας. Ουσιαστικά είναι η πρώτη μας Γιορτή της Μητέρας χάρη σε σένα.
Πριν έρθεις εσύ στη ζωή μου γιόρταζα με κάθε επισημότητα τα γενέθλιά μου – άλλωστε μην ξεχνάς πώς είμαι Λέων και λατρεύω να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και κατ’ επέκταση τις γιορτές! Σήμερα όμως τα εύσημα δεν είναι όλα δικά μου. Δεν θα γιόρταζα σήμερα αν δεν είχα εσένα, γιατί εσύ με έκανες μαμά! Η Γιορτή της Μητέρας λοιπόν δεν είναι μόνο για μένα. Είναι για σένα και για μένα…
Πριν γεννηθείς σε κουβαλούσα για εννέα μήνες στην κοιλιά μου. Η μέρα που ήρθες σε αυτόν τον κόσμο, η στιγμή που συναντηθήκαμε ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Ήταν και ο μπαμπάς σου εκεί αλλά τα δικά μου χέρια ήταν εκείνα που σε κράτησαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους. Στο δικό μου στήθος ακούμπησες και κούρνιασες και με τον δικό μου χτύπο της καρδιάς ρυθμίστηκε η καρδούλα σου.
Τις πρώτες εβδομάδες της ζωής σου δεν χόρταιναν συγγενείς και φίλοι να σε κρατούν στην αγκαλιά του αλλά το δικό μου σώμα ήταν εκείνο που σε τάισε. Ήταν το γάλο μου που αυξανόταν μέρα με τη μέρα για σένα. Εσύ κι εγώ.
Σύντομα μεγάλωσες και άρχισες να πίνεις γάλα από το μπιμπερό. Αλλά ήμουν εγώ εκείνη που ξαγρυπνούσε μαζί σου. Που διαβάζαμε πρωί βράδυ τα αγαπημένα σου βιβλιαράκια και παίζαμε με τα παιχνίδια που κοίταζες όλο περιέργεια. Δεν ήθελα να χάνω καμία στιγμή μαζί σου. Εσύ κι εγώ.
Μετά από μερικούς μήνες όμως έπρεπε να επιστρέψω στην δουλειά και κάποιος άλλος έπρεπε να περνάει τις ώρες που πέρναγα εγώ μαζί σου. Αλλά και πάλι εγώ ήμουν εκείνη που ήταν δίπλα σου οποιαδήποτε ώρα κι αν ξύπναγες κατά τη διάρκεια της νύχτας και εκείνη που προσπαθούσε να σε ηρεμήσει από κάποιο κακό όνειρο. Ήμουν εγώ εκείνη που ήταν ξύπνια στις 3 τα ξημερώματα όταν ακόμα ήταν όλα σκοτεινά και όλοι κοιμόντουσαν. Εσύ κι εγώ.
Στη συνέχεια, άρχισες να κοιμάσαι όλη τη νύχτα. Στην αρχή κοιμόσουν για περίπου έξι ώρες και μετά γίνανε οχτώ και στη συνέχεια γίνανε δέκα και τώρα πια ξυπνάω πριν από σένα. Και έκλαψα.
Έκλαψα γιατί έπρεπε να δεχτώ ότι δεν θα είμαστε μόνο εσύ κι εγώ. Φυσικά και ακόμα με χρειάζεσαι αλλά μέρα με τη μέρα που περνά, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνες με τους μήνες βλέπω ότι κερδίζεις την ανεξαρτησία σου. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είσαι για πολύ καιρό ακόμη μωρό.
Σύντομα δεν θα με χρειάζεσαι για να σε μεταφέρω. Θα αρχίσεις να περπατάς και να τρέχεις για να εξερευνήσεις τον κόσμο. Όμως εγώ θα προσπαθήσω να κρατώ σφιχτά το μικρό σου το χεράκι για να εξερευνήσουμε μαζί αυτόν τον κόσμο.
Σύντομα, δεν θα με χρειάζεσαι για να σου αλλάζω τις πάνες ή για να σε ντύνω ή να σε ταΐζω. Θα διαλέγεις μόνος σου τα ρούχα και θα τρως με το κουτάλι. Δεν θα με χρειάζεσαι για να σου διαβάζω γιατί θα είσαι σε θέση βολιδοσκοπείς τις λέξεις και σύντομα θα αρχίσεις κι εσύ να μιλάς. Φυσικά και θα εξακολουθείς να με χρειάζεσαι αλλά θα ξέρουμε και οι δύο πώς γίνεσαι πιο ανεξάρτητος .
Απλά θέλω να απολαμβάνω όσο γίνεται περισσότερο τις δικές μας στιγμές . Σε καμιά στιγμή της ζωής μου με οικογένεια, φίλους, συμμαθητές, δασκάλους, συναδέρφους δεν έχω αισθανθεί περισσότερο «γεμάτη».
Οπότε αυτή την πρώτη Ημέρα της Μητέρας δεν πρόκειται να κοιμηθώ πολλές ώρες, αν και το έχω μεγάλη ανάγκη, ούτε θα δεχτώ την προσφορά του μπαμπά να πάω σε spa. Θα σε κρατάω απλά σφιχτά στην αγκαλιά μου. Μόνο εσύ κι εγώ.
Με αγάπη,
η μαμά.»
