Πώς είναι να είσαι μαμά, χωρίς μαμά…

Η συγκινητική εξομολόγηση μιας μαμάς…

«Το καλοκαίρι που μας πέρασε, συνηθίζαμε όλοι μαζί οικογενειακώς να πηγαίνουμε σε ένα πάρκο δίπλα στο σπίτι μας. Ενώ λοιπόν θήλαζα την κόρη μου και κοίταζα τον σύζυγο μου που έσπρωχνε τον γιο μας για να κάνει κούνια, παρατήρησα μια νεαρή μητέρα και καθόταν παραπέρα. Τάιζε κι εκείνη το μωρό της, το οποίο πρέπει να είναι κοντά στην ηλικία της κόρης μου. Μια ηλικιωμένη γυναίκα καθόταν δίπλα της και έπαιζε με ένα αγόρι κοντά στην ηλικία του γιου μου. Υπέθεσα ότι είναι η μητέρα της. 

Τις παρατηρούσα ήσυχα όσο η κόρη μου έπινε το γάλα της. Όταν το μωρό της έβαλε ξαφνικά τα κλάματα, η νεαρή γυναίκα ρώτησε με αγανάκτηση «Τι να κάνω;». Η μητέρα της πήρε αμέσως το μωρό αγκαλιά και είπε με νόημα στην κόρη της «Πήγαινε με τον Jake να παίξει στην παιδική χαρά.» Το κουρασμένο πρόσωπο της νεαρής γυναίκας φωτίστηκε και ρώτησε «Είσαι σίγουρη;».

«Απολύτως», είπε η ηλικιωμένη γυναίκα καθώς έτριβε με τρυφερότητα την πλατούλα του μωρού. Η γυναίκα πήγε με τον γιο της να παίξουν στην παιδική χαρά και η ηλικιωμένη γυναίκα έκανε βόλτες γύρω γύρω με το μωρό στην αγκαλιά της προσπαθώντας να το ησυχάσει.

Ένιωσα ζήλια μέσα μου. Δεν έχω κανέναν να κάνει αυτό για μένα. Η μητέρα μου πέθανε πριν από αρκετά χρόνια. Δεν ζηλεύω αυτή τη γυναίκα για το γεγονός ότι έχει μαμά, ούτε θα ήθελα να έχω οποιαδήποτε μαμά. Εύχομαι απλά η μητέρα μου να ήταν ζωντανή για αυτόν και για πολλούς ακόμη λόγους.

Εύχομαι η μητέρα μου να ήξερε ότι είχε έναν εγγονό. Μετά από έναν χρόνο περίπου νοσηλείας σε ένα νοσοκομείο, πέθανε όταν ο γιος μου ήταν μόλις 6 εβδομάδων. Παρά το γεγονός ότι έφερα το μωρό στο νοσοκομείο να την επισκεφτεί, λόγω της ασθένειάς της, δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι αυτό το μωρό ήταν το εγγόνι της.

Εύχομαι η μητέρα μου να ήξερε ότι έχει μια εγγονή. Το κοριτσάκι μου είναι σαν μια μικρή δεσποινίς. Μοιάζει πολύ με την γιαγιά της. Είναι εξίσου όμορφη αλλά και γκρινιάρα. Το χαμογελό της, τα λακάκια που σχηματίζονται στο πρόσωπό της όταν γελάει, όλες τις οι χειρονομίες είναι πολύ γλυκές. Η μητέρα μου κάποτε μου είπε ότι «ένα γλυκό χαμόγελο μπορεί να μαλακώσει και τον πιο σκληρό άνθρωπο». Νομίζω ότι θα λάτρευε το χαμόγελο της κόρης μου, αν τη γνώριζε.

Εύχομαι η μητέρα μου να μου είχε φέρει φαγητό όταν γέννησα τα παιδιά μου. Ήταν η καλύτερη μαγείρισσα που γνώρισα ποτέ. Μπορούσε απλά να δοκιμάσει κάτι και να εμπνευστεί αμέσως μια συνταγή. Θα της άρεσε τόσο πολύ να μαγειρέψει κάτι για τα εγγόνια της και μόνο!

Μακάρι να είχα δίπλα μου τη μαμά μου, όταν πελάγωνα με τα μωρά. Εκείνη μόνο θα μπορούσε να καθησυχάσει τους φόβους μου και να με διαβεβαιώσει ότι όλα είναι εντάξει. Αντ’ αυτού γκούγκλαρα κάθε μου απορία και ρωτούσα φίλους και γνωστούς ότι απορίες είχα για την ανατροφή και φροντίδα των παιδιών μου.

Μακάρι να μπορούσα να κλάψω στον ώμο της μαμάς μου, κάθε φορά που ένιωθα μια αποτυχημένη μαμά ή τις ημέρες εκείνες που απλά ένιωθα αποπροσανατολισμένη. Απλά θα με είχε ακούσει και το σημαντικότερο θα με καταλάβαινε. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει καλύτερα από την μητέρα σου.

Εύχομαι τα παιδιά μου να είχαν ένα ακόμη αγαπημένο άτομο στη ζωή τους. Κάποιον που να μη τα μαλώνει και να παίζει μαζί τους χωρίς να βαριέται. Η μητέρα μου ήταν ο πιο υπομονετικός άνθρωπος του κόσμου!

Αλλά πάνω απ’ όλα, εύχομαι να μπορούσα να πω στη μητέρα μου πόσο πολύ τη σέβομαι και τη θαυμάζω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εκπληκτική γυναίκα ήταν, μέχρι που έκανα παιδιά. Η μαμά μου κατάφερε να μεγαλώσει δύο παιδιά – εμένα και την αδερφή μου – να διαχειρίζεται το νοικοκυριό και να δουλεύει παράλληλα.

Αν είστε μαμά, χωρίς μαμά, θα με καταλαβαίνετε. Αν έχετε ακόμη την μαμά σας, σκεφτείτε όλα όσα θα θέλατε να της πείτε. Δημιουργείται ένα μαύρο κενό στην καρδιά σου, το οποίο ποτέ κανείς δεν μπορεί να το καλύψει. Αλλά κάθε μέρα, όταν βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών μου, αισθάνομαι την παρουσία της και αυτό με παρηγορεί. Βλέπω την γλυκύτητά της στο χαμόγελό της κόρης μου και τη σοφία της στα μάτια του γιου μου. Ελπίζω ότι εκεί που είναι, θα ξέρει ότι είμαι πολύ περήφανη που είμαι κόρη της!».

Πηγή: Scarymommy.com