Ήθελα πραγματικά να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό.
Παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, πήγα σε μαίες, είδα πολλά ντοκιμαντέρ! Δεν ήθελα με τίποτα να γεννήσω νωρίτερα και όταν ήρθε η ώρα δεν ήθελα επισκληρίδιο και παυσίπονα. Είπα στον εαυτό μου: Είμαι γυναίκα και μπορώ να τα καταφέρω!
Εξαιτίας όμως μιας επιπλοκής κατά τη διάρκεια του τοκετού, ο καρδιακός ρυθμός του γιου μου έπεσε δραματικά και καταλήξαμε σε μια επείγουσα καισαρική. Ξέρω πολλές γυναίκες που καταλήγουν με καισαρική είτε εξαιτίας επιπλοκής είτε επειδή το επέλεξαν. Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένη και αντέδρασα φρικτά. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν προετοιμασμένη για τίποτα λιγότερο από την τέλεια γέννα που είχα πλάσει στο μυαλό μου.
Λίγες μέρες μετά τη γέννηση, άρχισαν οι ευχές από τους φίλους. Εκείνοι που δεν είχαν παιδιά μου έλεγαν «Συγχαρητήρια! Μια χαρά τα κατάφερες, μανούλα» ενώ οι φίλοι με παιδιά μου έλεγαν «Είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσες να αγαπήσεις τόσο πολύ κάποιον;» «Και αυτή η αγάπη που αισθάνεσαι τώρα μέσα σου θα αναπτύσσεται διαρκώς και θα μεγαλώνει!»
Εεε; Γιατί δεν αισθάνομαι έτσι; Τι πάει στραβά με μένα; Μετά από τόσα χρόνια που περίμενα να γίνω μητέρα, γιατί τώρα που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, αισθάνομαι περίεργα;
Κοιτώντας το γιο μου στα μάτια έβλεπα ένα πλασματάκι που δεν ήμουν σίγουρη αν του άρεσα και αν θα μπορούσα να ικανοποιήσω τις ανάγκες του. Κι αν δεν τα καταφέρω τελικά να τον κάνω ευτυχισμένο; Και μου «κατέστρεφε» το στήθος μου! Τι στο καλό; Άρχισα να κλαίω. Κάθε μέρα έκλαιγα. Πάντα όμως ήθελα ένα παιδί! Γιατί τώρα δεν ήμουν ευτυχισμένη;
Λίγες εβδομάδες μετά τον τοκετό και αφού είχα πλέον προσαρμοστεί κάπως στην να καθημερινότητα σταμάτησα να κλαίω κάθε μέρα. Μίλησα και με άλλες μητέρες και μου είπαν πώς έτσι ακριβώς είχαν νιώσει κι εκείνες τις πρώτες μέρες. Αυτό μου σκέφτηκα όμως κατευθείαν ήταν «Γιατί;» Γιατί κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει ότι θα μπορούσε να συμβεί; Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν όλες οι μαμάδες ευτυχισμένες μετά τον τοκετό. Κάποιες γυναίκες όμως πράγματι συγκλονίζονται. Και αυτό είναι το φυσιολογικό. Τι αποκάλυψη!
Φαίνεται λοιπόν ότι μας προετοιμάζουν μόνο για τα δύο τινά: για τις πολύ ευτυχισμένες μαμάδες και για τις δυστυχισμένες μαμάδες. Όμως δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο άλλα και το γκρι. Οι μαμάδες θα έπρεπε να ενημερώνονται και γι’ αυτό. Θέλω να πω πώς αντιμετωπίζουμε μια έγκυο με το γάντι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της αλλά μια νέα μαμά εξακολουθεί να είναι υπερβολικά ευαίσθητη ακόμα και μετά την εγκυμοσύνη.
«Πηγαίνετε σινεμά.» – Ναι, σίγουρα έχω να πάω σινεμά από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου. «Βγείτε για φαγητό με στον σύντροφό σας» – Ναι και θα πάρουμε και το μωρό μαζί μας. «Κοιμηθείτε όσο και όποτε μπορείτε.» – 18 ώρες την ημέρα μήπως, όπως και τα μωρά; Όλο κάτι τέτοια διαβάζω στα περιοδικά και στο Διαδίκτυο! Βέβαια, μπορεί να είναι αυτή η λύση για να αισθανθεί καλύτερα μια νέα μαμά και εγώ που δεν το ακολουθώ ίσως να κάνω λάθος τελικά…
Το σίγουρο είναι πάντως ότι πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί σε όσα λέμε σε μια νέα μαμά. Τα συναισθήματα είναι καταπληκτικά αλλά και τρομακτικά παράλληλα.
Εάν είστε νέα μαμά και διαβάζετε το γράμμα μου να ξέρετε ότι πρέπει να είστε επιεικής με τον εαυτό σας. Κάνετε πολύ καλή δουλειά και προσπαθείτε να προσφέρετε ότι καλύτερο στο μωρό σας. Σκεφτήκατε ποτέ ότι θα μπορούσατε να νιώσετε τόση μεγάλη αγάπη ποτέ για κάποιον; Και αυτή η αγάπη που αισθάνεστε τώρα μέσα σας θα αναπτύσσεται διαρκώς και θα μεγαλώνει! Τελικά σε αυτά τα λόγια καταλήγω κι εγώ!
Μαρία»
Η Μαρία είναι μαμά, εκφράζεται μέσω του προσωπικού της Blog Guerrilla Mom και αυτή την περίοδο γράφει το πρώτο της βιβλίο για την ανατροφή των παιδιών.
