Κατάθεση ψυχής από πατέρα με προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα

Ο Oren Miller, πατέρας δύο παιδιών διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο στους πνεύμονες. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε στο προσωπικό του blog A Blogger and a Father.

Ένα κείμενο που μέσα από την απλότητα και τον καθάριο λόγο του, καταφέρνει να κλείσει μέσα του, όλο τον κύκλο της ζωής. Αξίζει να το διαβάσετε…

Σοκ.

Την Παρασκευή, 30 Μαΐου, 2014, ανακάλυψα ότι πάσχω από καρκίνο στον πνεύμονα και βρίσκομαι ήδη στο 4ο στάδιο. Οι ασθενείς στην κατάστασή μου δεν έχουν πολύ χρόνο για να ζήσουν και η θεραπεία κάνει απλώς την κατάσταση πιο υποφερτή. Υπάρχουν βέβαια και άλλες επιλογές, όπως οι πειραματικές θεραπείες και πραγματικά προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, αλλά ειλικρινά, γνωρίζω πολύ καλά που βρίσκομαι…

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, το καλοκαίρι του 2010, ήμασταν όλοι οικογενειακώς διακοπές σε μια παραλία για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Η οικογένειά μου και κάποιοι φίλοι χτίζανε κάστρα στην άμμο, κάνανε τις βουτιές τους και σε γενικές γραμμές χαλαρώνανε, όλοι εκτός από ‘μένα γιατί σκεφτόμουν τα εκατοντάδες αδιάβαστα email που μάζεψα και τις δεκάδες ιδέες που μου έρχονταν στο μυαλό για το blog μου και τις οποίες όμως δεν προλάβαινα να καταγράψω σε χαρτί. Προσπαθούσα να προσποιούμε ότι περνάω πολύ καλά, αλλά οι τριγύρω μου έβλεπαν ότι ήμουν έξω από τα νερά μου κι ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί.

Μόνο όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κατάλαβα τι έχασα και συνειδητοποίησα πόσο δυστυχισμένος είμαι που χάνω καθημερινές στιγμές ευτυχίας, στον δικό μου παράδεισο.

Η στιγμή που θα το συνειδητοποιήσετε κι εσείς, ότι βρίσκεστε στον παράδεισο κάθε δευτερόλεπτο της ζωής, θα είναι πολύ σημαντική. Από τότε που πήρα αυτή την σημαντική απόφαση, τότε στον δρόμο της επιστροφής από την παραλία, τα πράγματα στην καθημερινότητά άρχισαν να πηγαίνουν πολύ καλύτερα. Συνειδητοποίησα πώς επειδή είχα το ανεκπλήρωτο, ήμουν δυσαρεστημένος από την καθημερινότητά μου και με κρατούσε πάντα ένα βήμα πίσω στη σχέση μου με τη σύζυγό μου, με τα παιδιά μου, με τους φίλους μου. Ουσιαστικά ήθελα πάντα κάτι παραπάνω ενώ τα είχα όλα.

Πιστεύω λοιπόν σε έναν επίγειο παράδεισο και πιστεύω ότι μπορεί κανείς να τον βρει όπου και αν ψάξει. Εγώ τον βρήκα:

Στις μεγάλες βόλτες που κάνουμε με τα παιδιά με το αυτοκίνητο. Μπορεί στην αρχή να γκρίνιαζα για τα πηγαινέλα από το σχολείο στο σπίτι και το αντίστροφο, ξέρω όμως ότι αυτές οι διαδρομές  είναι μια ευκαιρία να συζητάω με τα παιδιά  μου για τον κόσμο τους και τον κόσμο μου, να τους μιλάω για τα μουσικά μου ακούσματα, να τραγουδάμε μαζί, να μιλάμε για αξίες και για ανοησίες.

Βρήκα τον επίγειο παράδεισο στο βρώμικο παρκέ ενός γηπέδου μπάσκετ. Η δίχρονη κόρη μου τότε, σχόλαγε στις 12:00, οπότε κάτι έπρεπε να κάνουμε μέχρι να σχολάσει ο αδερφός της και να γυρίσουμε όλοι μαζί σπίτι. Αυτές τις υπέροχες ώρες αναμονής με το κοριτσάκι μου θα τις θυμάμαι για πάντα και ελπίζω πώς κι εκείνη το ίδιο. Επί τέσσερις ώρες καθόμασταν και μοιραζόμασταν το μεσημεριανό μας γεύμα, πηγαίναμε στον παιδότοπο, τρέχαμε στο γήπεδο του μπάσκετ και στο τέλος καθόμασταν στο παρκέ και ρίχναμε μια μπάλα ο ένας στον άλλον. Μετά εκείνη ήθελα αγκαλίτσα, οπότε αγκαλιαζόμασταν στο βρώμικο πάτωμα ενώ οι άλλοι έπαιζαν μπάσκετ.

Ο επίγειος παράδεισος όμως περιλαμβάνει και μερικές επιφυλάξεις. Μετακομίσαμε τον Μάρτιο σε ένα καινούργιο σπίτι. Είναι ένα όμορφο σπίτι. Ένα σπίτι όνειρο. Είναι το σπίτι όπου τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν και αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Δεν με νοιάζει για τον εαυτό μου, πραγματικά δεν με νοιάζει καθόλου. Έζησα την πιο ευτυχισμένη ζωή που θα μπορούσε κανείς να έχει, αλλά υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θα μπορούσα να δώσω τα πάντα, ότι έχω και δεν έχω για να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν…

Έχω μεγαλώσει χαρούμενα παιδιά. Βέβαια, καμιά φορά γκρινιάζουν αλλά σε γενικές γραμμές είναι ευτυχισμένα. Είναι δύο αριστουργήματα, δύο αγάπες έξυπνες, αστείες και χαρούμενες. Και δεν μπορώ να επιτρέψω αυτό το τέλος. Δεν μπορώ να επιτρέψω να μεγαλώσουν από δω και στο εξής λυπημένοι. Δεν μπορώ να τους επιτρέψω να μεγαλώσουν με μια τρύπα στην καρδιά τους για τον μπαμπά που θα θυμούνται αμυδρά. Θέλω να είναι ευτυχισμένοι και να κάνουν και τους γύρω τους ευτυχισμένους.  

Και θέλω και η γυναίκα μου να είναι ευτυχισμένη. Της αξίζει να είναι ευτυχισμένη. Μακάρι να μπορούσα εγώ ο ίδιος να την κάνω αυτή την στιγμή ευτυχισμένη.

Πιστεύω πώς η αποδοχή και η θλίψη μπορούν να συνυπάρχουν. Η θλίψη είναι αναπόφευκτη. Είμαι όμως άνθρωπος και το να προσπαθώ να υπερβώ τον εαυτό μου πονάει ακόμα πιο πολύ. Αλλά έχω μάθει να αποδέχομαι. Αποδέχομαι πως η ζωή έχει ένα τέλος και αποδέχομαι πως σύντομα θα έρθει η ώρα μου. Αποδέχομαι το γεγονός ότι η ζωή μου ήταν και είναι ακόμα ένα δώρο και αποδέχομαι και το πιθανό ενδεχόμενο να μη δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.

Πρέπει όμως να διαμαρτύρομαι και να παραπονιέμαι; Να βγω έξω και να φωνάζω «Γιατί σ’ εμένα;» «Γιατί εγώ;» ή μήπως τώρα, έστω και τώρα, τώρα ειδικά ακόμα κι αν είμαι λίγο συγχυσμένος, λίγο κουρασμένος και λίγο λυπημένος να σκεφτώ ότι ακόμα και τώρα έχω λίγο χρόνο ζωής;  

Μπορεί ό,τι συμβεί στο σώμα μου τους επόμενους μήνες να είναι άγνωστό, ξέρω όμως ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη γιατί έχω αγαπηθεί πολύ από τους ανθρώπους μου και θα ήθελα να ξέρουν ότι τους λατρεύω και πνευματικά θα είμαι δίπλα του κάθε στιγμή.

Απλά επιτρέψτε μου να σας ζητήσω μια χάρη:

Για το κοριτσάκι μου: Τελευταία έχει γίνει πολύ ντροπαλή. Θα την δείτε πολλές φορές να παίζει μόνη της και ίσως μπείτε στον πειρασμό να κάνετε ένα βήμα πίσω και να πείτε «Πόσο όμορφα παίζει μόνη της.» Πλησιάστε την όμως και παίξτε μαζί της. Εκείνη σας χρειάζεται.

Για το αγόρι μου: Ο γιος μου είναι απίστευτα ευαίσθητος. Ότι και να του πείτε θα το θυμάται ακόμα κι αν περάσουν μήνες. Απλά μην αστειευτείτε μαζί του μόνο και μόνο για να κάνετε τον εαυτό σας να χαμογελάσει. Απαντήστε σε κάθε ερώτηση που έχει  ή τουλάχιστον δώστε του μια κατεύθυνση με την απάντησή σας. Του αρέσει να παίζει αλλά θέλει να τον αντιμετωπίζουν οι άλλο σαν μεγάλο. Είναι πιο έξυπνος από μένα και μάλλον πιο έξυπνος και από ‘σας!

Για την σύζυγό μου: Δώστε της απλά ένα διάλειμμα. Παρακαλώ πολύ να της επιτρέψετε να κάνει ένα διάλλειμα από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις του σπιτιού απλά για να χαλαρώσει και να διασκεδάσει, Βοηθήστε την να διασκεδάσει και μην την αφήνετε να παίρνει όλες τις ευθύνες πάνω της. Πείτε της να ηρεμήσει και να απολαύσει τη ζωή αλλά με όμορφο τρόπο. Και μην της βάλετε ταμπέλες ή την περιορίσετε με κανένα τρόπο. Μην την αποκαλέσετε χήρα. Δεν είναι αυτό που υπονοεί η λέξη. Ξέρετε ποια είναι; Είναι η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να έχει και η μητέρα που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει. Παρόλο που έκατσα πολύ καιρό σπίτι και μεγαλώσαμε μαζί αυτά τα καταπληκτικά παιδιά, τίποτα δεν θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς εκείνη. Και θα συνεχίσει να τα μεγαλώνει και θα γίνουν καταπληκτικοί έφηβοι και καταπληκτικοί ενήλικες χάρη στη μητέρα τους.

Και είναι η γυναίκα των ονείρων μου..