10 μέρες στην τρελογιαγιά: Ένα παιδικό μυθιστόρημα κατά της ξενοφοβίας

H ιστορία ξεδιπλώνεται με ανατρεπτικά διδάγματα στο νέο βιβλίο της δημοσιογράφου Λώρης Κέζα «10 μέρες στην τρελογιαγιά», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μια γιαγιά, μα τι γιαγιά!

Με τάμπλετ, παλιά χίπισσα, καταγόμενη από το Μιζούρι των ΗΠΑ, παντρεμένη με έναν πλούσιο Έλληνα από το αποικιοκρατικό Βελγικό Κονγκό, η οποία στα νιάτα της έζησε την εξέγερση του Παρισινού Μάη του ’68, πολυταξιδεμένη με μοτοσυκλέτα στην Ευρώπη, με φίλες από την Στοκχόλμη έως το Τόκιο και που τώρα ζει σε αγρόκτημα στα Βίλια Αττικής.

Ένα διδακτικό αφήγημα για την ειρηνική συνύπαρξη λαών, εθνοτήτων, μειονοτήτων, σε μια εποχή που η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με τις πρώτες αντιδράσεις απέναντι σε κατατρεγμένους πρόσφυγες-μετανάστες οι οποίοι ζουν εγκλωβισμένοι σε καταυλισμούς εξαιτίας της απροθυμίας να τους φιλοξενήσουν κάποια σνομπ κράτη της Ευρώπης.

Μια ροκ γιαγιά που έχει ξεκινήσει μαθήματα αραβικών, έχοντας δάσκαλο έναν Λιβανέζο γείτονά της και διδάσκει στις δυο εγγονές της πώς κάνουμε οτοστόπ, ποια είναι η διαφορά του σήματος της Μερσεντές από το σήμα της ειρήνης και πώς να τρως με το χέρι όταν ταξιδεύεις σε μακρινές χώρες της Ασίας.

Τα κορίτσια, στο δεκαήμερο απουσίας των γονιών τους σε επαγγελματικό ταξίδι, θα μάθουν βόλτες με το παλιό μηχανάκι, θα χορέψουν χορό της κοιλιάς, θα στήσουν στον κήπο ινδιάνικη σκηνή, θα βρουν φωτογραφίες του παππού τους από την Αφρική και θα αναρωτηθούν αν εκμεταλλεύτηκε τους ιθαγενείς για να πλουτίσει.

«Το κεντρικό θέμα -τονίζει η συγγραφέας- είναι η ξενοφοβία που εμφανίζεται ως ντόμινο: οι Αμερικανοί περιφρονούν τους Ινδιάνους, οι Γάλλοι θεωρούν χαζούς τους Αμερικανούς, οι Έλληνες φοβούνται ότι οι μετανάστες θα τους κλέψουν ενώ οι ίδιοι είναι παιδιά μεταναστών, οι Βέλγοι φέρονται βάρβαρα στο Κονγκό, οι Ιάπωνες τα κάνουν όλα ανάποδα».

Ένα παιδικό πεζογράφημα 144 σελίδων, κατάλληλο και για μεγάλους.